کسب موفقیت در کنکور

_ مقصد تنها یک بهونه اس تا مسیر تجربه کنی. (جمله خودمه)

مگه  اون انتها میخوان چی بدن بهت ؟

به قهرمان المپیک آخرش یک تقدیرنامه میدن و یک تیکه فلز ... حالا تو بگو جنسش طلا هم باشه ، دیگه وزنش که از یک قطعه شمش (شمش=ارزش پراید) بیشتر نیست ... یعنی ارزش مادی آنچنانی نداره و آن چیزی که خیلی مهمش میکنه اینه که بعد از گذشت از چه مسیری بدست اومد و بین چند صد نفر آدم، یک نفر منحصر به فرد و خاص بوده و تونسته با تلاش و پشتکار و غلبه بر همه مشکلات موجود به آن درجه برسه و همین سیر تحول و مسیر پیموده شده اجر  قرب داره و تو دل هم وطن شادی میاره

وگرنه اسامی مثل خاوری و خاوری ها با وجود مقصد و انتهای چند هزار میلیاردی برای همیشه لکه ننگی هستند که همواره مسیر حرکت شون در رذهان عمومی نکوهش میشه

اگه تو هم عاشق روپوش پزشکی هستی برو دوتا واسه خودت بخر ، یک گوشی و به خودت آویزون کن ؛ به فامیل بچه ها محل هاتون بگو پزشکی قبول شدی تا همه بهت بگن آقا/خانم دکتر ؛ یک چرخی هم اطراف میدان انقلاب و سینما بهمن بزن و یک مدرک دکتری بخر

بعدش که چی ... آیا این همون مقصد آرزو های تو بود ؟ راضی شدی حالا ؟

خیلی ها میگن نه ... انگار ی چیزی کمه ، اونم صلابت و افتخار اینکه خودت موفقیت بدست آورده باشی ، اینکه تو در کنار مدرک و اسم و روپوش دکترها ، علم و مهارت کاری هم داشته باشی ... اینکه برای رسیدن بهش مثل این خرخون ها خیلی تلاش کردی باشه و ...

بله عزیزم ، این کمبودهایی که گفتی ، همان پیمایش مسیر میخواد وگرنه هیچ رضایت درونی باهاش نیست .

دیدی گاهی پیشکسوتی رو میارن و ازش تقدیر می کنن؛ اون یک زمان اسم و رسمی داشته ولی حالا از کار افتاده شده و شایدم پشتش مثل قوس لاک جناب لاک پشت خمیده شده باشه، دستش بلرزه و فراموشی حواس و ضعف تو تلکم داشته باشه ؛ اما،اما هنوز هم عزیزه ، حتی با وجود اینکه کاری ازش نمیاد

چرا ؟ چون یک زمان مسیر رفته... اگرچه الان دستاورد جدید نداره و خیلی از اون آدم بهترها هم در فلان زمینه هستن، اما کسی یادش نمیره که اون یک روزی مسیر موفقیت چگونه پیمود . پس چیزی که مهم هست مسیره و نه مقصد .

_ باید تو خط باشی و تا ته تهش بری ، حتی از الان .

حتی اگر الان به اشتباه هم بهت الهام هم شده که دیگه دیر و نمیشه برای ایده آل ات تلاش کرد ، باشه درست. من کاری با گذشته ات ندارم . فقط همین الانت میخوام

_ شاید خوب شروع نکردی ، شاید خوب جلو نیومدی ، اما خوب تمامش کن . نمیخوام بگم خوب تمامش کن شاید شددددد؛ حداقل حسن خوب تمام کردن اینه که برای شروع های بعدی آماده ای . درست مثل همون موقع هایی که از وسط روز می گفتی چه فایده از الان بخوانم، امروز که دیگه خراب شده ... و چون نمی خواندی ، فردا صبح هم برای مطالعه تنبل و منفعل بودی ولی اگر حداقل چند ساعتی همون شب کار میکردی ، فردا برای شروع دوباره با انگیزه تر بودی . در هر صورت از هرجا ول کردی بازم بچسب .

_خودت باش ، تا خودت بسازی

فکرش کنی میشه با قاشق هم تشتک نوشابه باز کرد ، میشه با پیچ گوشتی دوسو ، پیچ چهارسو هم بازکرد و کلی میشه های دیگه که البته همه کار دشوار تر می کنن ؛ پس بهتره دنبال تغییر کاربری خودت نباشی و بجای تقلید بیماری گون ، رو خودت حساب کنی ، و فقط خودت به اون غایت نهایی برسانی ؛ اینکار هم ساده تره و هم شدنی . چون همه شرایط دست خودت هست و تو دنبال موفقیت به سبک خودت هستی .

نترس چون به قدر کافی ایده و آدم تقلیدی داریم ، همون جا برای خلاقیت پر نشده . نخواه کس دیگه ای باشی ، همون طور که هیچ کس جای کس دیگه ای تو دنیا نگرفته و نخواهد گرفت و هیچ وقت نمیشه بزور پازل خانه ای دیگر را به اشتباه در خانه مدنظر قرار داد و جفت جورش کرد.بگرد تا پیدا کنی اون پازل کجا باید قرار بگیره.

بریده ای از کارگاه موانع موفقیت

و رسیدن به موفقیت نا محدود ، علیرضا افشار

دانلود از پیکو فایل

خب امسال هم قصه ما به سر رسید و جوجه کلاغ های من امیدوارم به خونه هاشون برسن .

 خوبی دیدین ضرب در دو از خودتون بوده، بدی دیدین دربست مال منه ؛ چون امسال شاگرد ماهانه/تک جلسه به نسبت هرسال زیاد داشتم و اکثرا از اینجا یا حداکثر یکی دو جلسه مشاوره گروهی در شهرستان با من آشنا شدن ، میخوام از همینجا اعلام کنم که اگر حق و حقوقی از او بر گردن من هست (نارضایتی، کم کاری، بداخلاقی و...) یا تو دلش حلال کنه و یا بهم پیامک بده تا جبران کنم ؛ انشالله اگر عمری باقی باشه و نیازی به بحث های عمو جغدپیر قصه بود، برای کنکوریهای۹۵ در خدمت تازه واردها هستم .

ارادتمند شما افشار